Już pomału kończymy temat kolana, wszak tyle jeszcze przed nami stawów, urazów i zabiegów do omówienia 
Kompleks tylno-boczny to silna struktura, na którą składają się:
więzadło poboczne strzałkowe – stosunkowo delikatne i cienkie, stabilizuje kolano w płaszczyźnie czołowej; ścięgno mięśnia podkolanowego i więzadło podkolanowo-strzałkowe – stabilizują kolano w płaszczyźnie strzałkowej; razem z więzadłem krzyżowym tylnym ograniczają przemieszczanie tylne kości piszczelowej oraz rotację wewnętrzną goleni względem uda.
Uszkodzenie kompleksu tylno-bocznego prowadzi do niestabilności rotacyjnej, a w efekcie powoduje:
dolegliwości bólowe, zmiany zwyrodnieniowe, zaburzenia osi kończyny o typie szpotawości.
Pacjenci zgłaszają uczucie niestabilności w końcowej fazie wyprostu kolana, co znacznie utrudnia prawidłowe chodzenie.
Do uszkodzenia najczęściej dochodzi w wyniku urazów związanych z aktywnością sportową i powoduje je:
gwałtowny ruch skrętny, nadmierny, niekontrolowany wyprost kolana.
Właściwa diagnoza polega na badaniu ortopedycznym obejmującym:
specyficzne testy, badania radiologiczne, analizę poruszania się pacjenta podczas chodzenia, ocenę zaburzenia osi kończyny podczas obciążania.
Stosuje się leczenie operacyjne, polegające na anatomicznej rekonstrukcji uwzględniającej odtworzenie najważniejszych struktur stabilizacyjnych kompleksu rogu tylnego: więzadła pobocznego-bocznego, więzadła podkolanowo-strzałkowego, ścięgna mięśnia podkolanowego.
Najczęściej jest to uszkodzenie współistniejące z innymi.
Dzięki dobrze dobranemu leczeniu i właściwie przeprowadzonej rehabilitacji możliwa jest znaczna poprawa stanu pacjenta i przywrócenie jego sprawności 
Temat kolana uznajemy więc za wstępnie zakończony. Nie samym kolanem człowiek żyje 
Zapraszamy do śledzenia kolejnych wpisów!
