Myśleliście, że temat łąkotki jest już wyczerpany? Nic z tych rzeczy!
Dziś przyjrzymy się jej jeszcze bliżej. Powiemy o tym, jakie są rejony łąkotki i jakie ma strefy unaczynienia, co determinuje sposób postępowania w razie urazów. W zależności od unaczynienia danej części łąkotki możliwe są różne rodzaje szycia i leczenia.
Pokaż łąkotko, co masz w środku 
Wiemy, że w kolanie mamy łąkotkę boczną i przyśrodkową. Ta druga ulega urazom zdecydowanie częściej.
Wewnątrz kolana łąkotki przymocowane są korzeniami przednim i tylnym, które również mogą ulegać uszkodzeniom. Ich naprawa różni się od standardowego szycia w pozostałych częściach i wymaga stabilizacji przezpiszczelowej.
Każda z łąkotek składa się z:
– trzonu, czyli centralnej części łąkotki,
– przedniego i tylnego rogu, czyli – najprościej mówiąc – końcówek, którymi przymocowane są do swoich więzadeł.
Co do tego wszystkiego ma kwestia unaczynienia łąkotki?
Otóż wiele.
Te bardziej unerwione i unaczynione obszary goją się bowiem o wiele szybciej.
Łąkotka podzielona jest pod tym względem na trzy strefy:
strefa czerwona – na grafice jako nr 1 – najbardziej zewnętrzna; to obszar najsilniejszego unerwienia i unaczynienia; urazy powstałe w tym miejscu często goją się samoistnie, a te operowane szybciej poddają się leczeniu i rekonwalescencji;
strefa czerwono-biała – na grafice jako nr 2 – schodząca w głąb łąkotki; jest pośrednią pomiędzy białą a czerwoną strefą;
strefa biała – na grafice jako nr 3 – w najbardziej wewnętrznej części łąkotki; jest praktycznie pozbawiona naczyń krwionośnych, co uniemożliwia gojenie; rozwiązanie problemów w tej strefie zazwyczaj polega na usunięciu uszkodzonego fragmentu.
Sposoby szycia
Metodę szycia łąkotki wybieramy w zależności od:
rodzaju uszkodzenia,
jego umiejscowienia – w tym strefy unaczynienia,
wieku pacjenta,
towarzyszących uszkodzeń.
Wyróżniamy następujące rodzaje szwów:
all-inside – przy użyciu specjalnych „pistoletów” do szycia z gotowymi szwami i implantami (Arthrex FiberStitch, widoczny na filmie w komentarzu); metoda ta umożliwia skuteczne szycie uszkodzeń łąkotki bez konieczności wykonywania dodatkowych nacięć skóry;
inside-out – gdzie używamy specjalnych kaniul, przez które przeprowadzamy długą igłę z nicią na końcu, dzięki czemu możemy precyzyjnie umiejscowić miejsce szycia;
outside-in – tu wykorzystujemy grubą igłę (jak do pobrań krwi), a przez jej światło przeprowadzamy do środka stawu nici; wprowadzamy je przez osobne nacięcie z zewnątrz kolana; stosowane najczęściej w uszkodzeniach rogów przednich i trzonów łąkotek.
Łąkotka w górę, jeśli ktoś ma jeszcze jakieś pytania!
Grafika pochodzi ze strony www.amboss.com
